ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္း ႏွစ္ေပါင္း၁၂၀ေက်ာ္

လူတိုင္းမွာ ႏွလံုးသား တခုစီ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီမွာ ရွိတဲ့ ႏွလံုးသား ကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ ပစ္လိုက္ ခ်င္သည္။ႏွလုံးသား မရိွရင္ အသက္ ဆက္မရွင္ ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သိေပမ့ဲ က်မ ဆက္ၿပီး မခံစား ႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒီလို ေဆာင္းေလ ျမဴးတ့ညခ်မ္းအခါမ်ဳိး ဆို သာေတာင္ ဆိုးလွပါသည္။ ခုတင္ေတြးရင္ ႏွလံုးသားထဲ တဆစ္ဆစ္ နာလွ၏။တသက္မွာ တေယာက္သာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕မို႔ က်မ လံုး၀ယံုၾကည္ ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ထက္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အနံ႔အသက္ေလးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြက က်မ ကိုယ္ ခႏၶာနဲ႔ ႏွလံုးသားကို လွည့္ပတ္ ေလွာင္ၿမိဳက္လို႔ေကာင္းေနတုန္း။ ပူေလာင္ လြန္းလွတယ္ ေျပာမလား၊ ေသခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္ ေစတာလား ဆိုတာ ေသခ်ာမသိ။ယခုမွာေတာ့ သာ၍သာ ဆိုးေနေလၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႔အရိပ္ေတြ၊ သ႔အူ ေငြ႕အနံ႔အသက္ေလး ေတြက ခပ္သ့ဲသ့ဲ စ ၿပီး ရလာလို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ က်မ ခႏၶာ ကိုယ္က မည္မွ်ပင္ တည္ၿငိမ္ ေနေစကာမႈ က်မ ႏွလံုးသား တခုလံုး ကေတာ့ ေပါက္ကဲြ အန္ထြက္လုမတတ္ ေျဗာင္းဆန္လ႔ ို ေနေပၿပီ။ က်မဘ၀မွာ သတိရ အမွတ္ရ စရာ ညအခ်ိန္ေတြက မ်ားသမို႔ ခုလိုညခ်မ္း မေတာ့ က်မႏွလုံးသားကိုဦးေႏွာက္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မတတ္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္။
အေတြးေတြ လြန္ေနတာႏွင့္ နံနက္ အစာခံစာ အတြက္ ႀကိဳခ်က္ေနေသာ ထမင္းအိုး ေ၀က်ေနတာေတာင္ မျမင္ေတာ့ေပ။

ထမင္းအိုးဖံုးကို လက္ႏွီးမပါဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ကာ လွမ္းဖယ္လိုက္၏။ သို႔တည္းေၾကာင့္ လက္မွာ ပူသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း လက္ကနဲႏွလုံးသားက တဆင့္ အသိကေပးတ့ဲ သတိရမႈက တိုး၀င္လာ၏။ တခ်ိန္က ဒီေနရာ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ခုလို အပူေလာင္ခဲ့တုန္းကေႏြးေထြးလွတ့ဲ သူ႔လက္တစုံက ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ေအးလွတ့ဲ သူ႔နားရြက္ကုိ ကပ္ကာ အပူသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပး ခဲ့ဖူးသည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ သူႏွင့္ က်မ ခိုးခ်ိန္းခဲ့တယ္။ ခိုးခ်ိန္းတယ္ ဆိုတာထက္ သူ အတင့္ရဲစြာ ခိုး၀င္ျခင္းျဖစ္သည္က ပိုမွန္၏။
မနက္ ငါးနာရီေလာက္ လယ္ထဲဆင္းဖို႔ရန္ အစာခံစာအတြက္ ညထဲက ခ်က္ေနတ့ဲ အခ်ိန္ေပါ႔။
က်မ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ခ်စ္သူ သက္တမ္း သံုးလတြင္ေပါ့။ ခ်စ္သူေတြဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြလို ခ်စ္လား
အေျဖေတာင္း၊ ခ်စ္တယ္ အေျဖေပး ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွလံုးသားျခင္း နီးကာ နားလည္မႈ ႀကီးစြာ
ခ်စ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီေန႔ညက အေဖႀကီးနဲ႔ အေမႀကီးကလဲ တေန႔လံုး စပါးရိတ္ သိမ္းၾက ရတာမို႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိပ္ေမာ
က်ေနၾကတ့ဲ အခ်ိန္ေပါ့။ က်မ တေယာက္ထဲသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ျပဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ထမင္းအိုး ေ၀က်လို႔ အမွတ္တမ့ဲ လက္ႏွင ့္
လွမ္းယူလိုက္ရင္း ပူသြားတာကို သူ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနတယ္ မသိ။ က်မလက္ကို ကိုင္ကာ သူ႔နားတြင္ အပ္ထားေလ၏။ လက္
က အပူ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေတာ့။ က်မ ထိတ္လြန္ လြန္းလုိ႔ လိပ္ျပာ လြင့္မတက္ ျဖစ္သြား၏။ က်မေလ တကယ္ပါ။ က်မဘ၀မွာ
အေပ်ာ္ဆံုးနဲ႔ ရင္အခုန္ဆံုး ေန႕ရယ္ပါ။
က်မမွာလဲ အိမ္အေပၚမွာ ေဖႀကီးႏွင့္ ေမႀကီးရွိ၍ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္သမို႔ သူ႔ကို အတင္းႏွင္လြတ္၏။ မရ။ က်မမွာ
အသံလဲ မထြက္ရဲ။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ မငိုရံုတမယ္ ဟန္ျပဳကာ ျပန္လြတ္ေသာ္လည္း မရ။ အံမယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသြားသြား
သင္ေနတ့ဲသူက ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပုခုံးေလးကို ကိုင္လိုက္ ေနာက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က လိႈင္းေလးေတြလို လုပ္ျပၿပီး
တိုးတိုးေလး ေျပာေနတယ္။ စိတ္ေလ်ာ့စိတ္ေလ်ာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အသက္ကို ပံုမွန္ရႈတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း က်မ လုပ္ၾကည့္ပါသည္။
နည္းနည္းေတာ့ တည္ၿငိမ္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ ေမႀကီးသိမွာ ေၾကာက္တာထက္ ေယာက္်ားသား တေယာက္နဲ႔ ဒီလိုညႀကီး
ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုတာမ်ဳိးက က်မ ႏွလုံးသား ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ခုန္ေနလ႔ ို ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ ရာမရ။ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးသည္က
ပါးေလးကုိ နမ္းလ႔ရို မလားတ့ဲ။ တားေသာ္လည္းမထူး.. နမ္းၿပီး ျပန္မွာလားဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္နမ္း ဆိုလိုက္ေတာ့
မ်က္လုံးပိတ္ထားတ့ဲ။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မမွာလဲ ရွက္လြန္း လွလို႔ မ်က္လုံးေလး ပိတ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင ့္
မ်က္လံုးေလး အျမန္ပိတ္လိုက္၏။
သူနမ္းေတာ့မွာကို သိလို႔လားမသိ.. က်မ တကိုယ္လံုး ထူအမ္းေနၿပီး ေျခႏွင့္ ေျမေတာင္ မထိခ်င္ ေတာ့ၿပီ။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ့
ေယာက္်ား တေယာက္ရဲ႕ အနမ္းက ို မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ က်မ ဘ၀မွာ ပထမဆုံးမို႔ ရင္ခုန ္ ေၾကာက္ရံြ႕လွသည္။လူ႕ခႏၶာကိုယ္ တခုလုံးမွာလဲ
ေသြးေလ မဲ့သလိုလုိ နားထဲလဲ ဘာအသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာသြားတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္။ နမ္းႏိုး
နမ္းႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနမ္းေသး။ မ်က္စိကို မဖြင့္ဘဲ သူ႔အနမ္းကို ထပ္ေစာင့္ ေနလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ဆံုး
မနမ္းေသးဘူးလား ဆိုၿပီး မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေရွ႕တူရႈ အေရွ႕ဘက္တြင္ ရပ္လ်က္သူ မရွိေတာ့။ ဟင္.. သူ နမ္းမယ္
ဆိုၿပီး ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီးလဲ။ သူ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ သတိကပ္မိတာ.. ရပ္လ်က္သား က်မ
ေျခေထာက္ေတြ ေဆာင္းေလတို႔ တိုးခတ္မႈ႕ေၾကာင့္ ေအးေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ က်မ ေအာက္ကို ငုံၾကည့္ေတာ့ က်မ မ်က္လုံးေတြ ပ်ာကနဲ
ျဖစ္သြားသည္။
ေအးပါတယ္ ဆိုလို႔ …သူ ရယ္ေလ… သူ က်မရဲ႕ ထမီကို မကာ တဖက္ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးအလင္း ေရာင္ေလးနဲ႔ က်မ
အေမြးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထူေနတ့ဲ ေရႊခရုေလးကို ၾကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ က်မထင္သည္ ပထမေတာ့ သူေလ… က်မ မတ္တပ္ရပ္ လ်က္သား
အနည္းငယ္သာ ကားေနတ့ဲ ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုၾကားက ို ေျခဖမုိး အရင္းကေန ထမီေလးကို အသာလွပ္လို႔ ၾကည့္ေနမွာပဲ။ ေနာက္ေတာ့
က်မ မ်က္စိမဖြင့္ မဖြင့္မီွ ထမီကို ဒူးေက်ာ္သည္ ထိကို မကာ ၾကည့္ေနလိုက္တာ။ က်မ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တားမဆီးခင္ ဆြံ႕ အစြာ က်က္ေသ
ေသမိေန၏။ ေနာက္မွ ဘာလုပ္တာလဲ နင္… နင္.. ဟူေသာ ဟန္အမႈယာျပ ေလသံျဖင့္ စိတ္ဆိုး အားႀကီးစြာ ဖိဖံုးလိုက္၏။ ဒါေပမဲ့
ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ။ က်မရဲ႕ ဒူးေတြ ညြန္႔ကနဲ ေခြက် လွဲေလရေတာ့သည္။
အသင့္ဆိုသလို သူက ဒူးေထာက္ကာ က်မအား လွဲလ်က္သား ေပြ႔ဖက္ ထားရင္း က်မပါးေတြကို နမ္းပါေတာ့။
က်မနဖူးေတြေကာ က်မရဲ႕ လည္ပင္းေတြကိုေကာ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ ရင္သားေတြကို ဆုတ္ႏွယ္လ်က္ေပါ႔။ က်မ ေဆးမိထားတဲ့
သူတေယာက္လို က်မရဲ႕ ခြန္အားေတြကုိ ဆုတ္ထုတ္ လြင့္ပစ္လိုက္ သလိုလို အင္အား တစက္မွ မရိွေတာ့ကာ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့၏။
က်မထင္တယ္ ဒါ ႏွလုံးသားက ေတာင္းတတ့ဲ ဆႏၵမဟုတ္။ က်မ ခႏၶာကိုယ္က ေတာင္းတတ့ဲ ဆႏၵဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ က်မတို႔
အပ်ဳိဖ်န္းေလး ေတြၾကား တူတူခ်င္း စံုၾကရင္ျဖင့္ ၾကားေနၾက ရင္ခုန္ဖြယ္ ဒီကိစၥ စကားေတြမို႔ က်မ တကယ္ပဲ ၾကင္နာ ယုယမႈကို
ခံခ်င္ပါသည္။
ယခုေတာ့ျဖင ့္ အေၾကာင္းႀကီးငယ္လဲ မရိွႏိုင္။ ၾကင္နာ ယုယသူမွာလဲ ခ်စ္ရလြန္းသူမ႔ ို ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ အလြန္
အင္မတန္မွ အရသာရွိလိုက္တဲ့ ရွိခ်င္းနယ္။ သူ႔ရဲ႕ အနမ္းေတြ အကိုင္ အတြယ္ေတြ၊ အထိအေတြ႔ေတြက ကမာၻေပၚမွာ အဆန္းႀကယ္ဆံုး
အေကာင္းဆံုး လို႔ လားေတာင္ ထင္ရ၏။ ခ်စ္ရလြန္းသူ သူ႔ကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ နမ္းေနတုန္း သူ႔လက္ ေတြက က်မ အတြင္း
ရင္သားေတြကို စုပ္နမ္းဖုိ႔ထင္ အေပၚအက်ႌီကို လွပ္ကာ သူ႔လက္ကို အတင္းလ်ဳိထည့္ေတာ့သည္။
ခက္ၿပီ ...ခက္ၿပီ.. က်မပါးစပ္က ေျပာေနခ်င္းသာ ျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူ႔လက္ေတြက က်မ ရင္ႏွစ္စံု ေျပာင္းျပန္
လွန္မတက္ ေအာင္ စုန္ဆန္ နယ္ေနေတာ့သည္။ တခါတခါ က်မရဲ႕ ႏို႔သီး ေခါင္းေလး ေတြကို ေခ်လိုက္တိုင္း တကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္
သလို က်င္ကနဲ တက္သြား၏။ က်မ သူ႔လက္ ေမာင္းကို တင္းၾကပ္စြာသာ ဖက္ထားမိေတာ့သည္။ ပထမဆံုး ခ်ိန္းေတြ႕သည့္ ေန႔၌
ဒီတင္ပဲ တခန္းရပ္ၿပီ မထင္နဲ႔။

သူ႔လက္ ေတြက က်မေရႊခရုေလး ရွိရာဆီကို ေရြ႕လ်ားလာလို႔ ေနၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ မရပါ။ က်မရဲ႕ စိတ္ေတြကို အတတ္ ႏိုင္ဆံုး
ထိန္းလိုက္ရင္း သူ႔လက္ေတြကို ကိုင္ကာ ေတာ္သင့္ၿပီ ေက်နပ္ပါေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ မ်က္နာေလး တခ်က္ပ်က္ရင္း က်မကို
ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ က်မ ဆီးခံုေပၚက သူ႔လက္ကေလးကို ရုတ္ရင္း သက္ျပင္း ကေလး ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးလ်ၿပီး
သနားစဖြယ္ မ်က္နာငယ္အသံေလးန႔ ဲ ေျပာတယ္ ကိုင္ဖူးတယ္ ရိွေအာင ္ကိုင္ၾကည့္ပါရေစ ေတာင္းပန္ပါတယ္တ့ဲ။ က်မ
အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မ ေဒါသ ထြက္ေနတ့ဲ အမႈအယာႏွင ့္ ကိုင္ရင ္ဟိုထင္းစင္ေပၚက ဓားမနဲ႔ကို ခုတ္သတ္မွာလို႔ ဟန္လုပ္ကာ
ေျပာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးန႔ ဲ ပါပဲ သူထပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုတယ္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္ခြင့္ ေတာင္းထဲက က်မ ေရႊခရုေလးမွာ ဗေလာင္ဆူ ဗ်ာပါ
ခတ္ေနၿပီေလ။ ကိုင္တာ ေလာက္ေတာ့ ေသမသြားႏုိင္ပါဘူး။ က်မ ကိုယ္၌ ကကို အကိုင္ခ်င္ခံ အပြတ္သပ္ ခံခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။
ကဲပါေလ.. ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာကို ခပ္တင္းတင္းထား မ်က္ေမွာင္ကို ၾကဳတ္လ်က္ ကိုင္ၿပီးရင္ ျပန္မွာလား။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္၏။ ကဲ..
ကိုင္ေတာ့။ အံ့မယ္ သူၿပံဳးၿပီး က်မရဲ႕ ပါးေလးကိုနမ္းတယ္။ က်မေလ ရင္ထဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ဆံုးေပတည္း။
ဒူးေထာက္ထိုင္လ်က္ ရွိေနတဲ့ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္မွီလ်က္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို စင္းကာ ကားထား လိုက္ေလ၏။ ေနာက္
သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ထားတဲ့။
က်မ မွိတ္လိုက္မိတယ္။ သူလက္က က်မထမီကို လွန္ကာ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္မယ္ အလုပ္။ က်မ နည္းနည္းစိတ္ခုကာ
သူ႔အား စူးစိုက္ ၾကည့္ရင္း ထမီမလွန္နဲ႔ အေပၚကပဲ ကိုင္ လို႔ အံႀကိတ္ကာ ခပ္တင္းတင္း တိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူက
ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အမႈအယာနဲ႔ လက္ေလးကာျပရင္း ဟုတ္ၿပီတ့ဲ မ်က္လုံးျပန္ မိွတ္လိုက္ တ့ဲ။ က်မ ေရႊခရုေလးက ို ထမီေပၚကပဲ ထိေတြ႕
ကိုင္တြယ္ လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ ေရႊခရုေလးရဲ႕ အက္ကဲြေၾကာင္းေလးၾကား သူလက္ေလးေတြက လ်ဳိခ်ီတလွည့္ ႏိုက္ခ်ီတလွည့္မို
က်မ အသက္ဘယ္က ထြက္ရမည္ ဆိုတာကို မသိ။ သူ႔ကို က်မေရႊခရုေလးအား အခ်ိန္မည္မွ် မည္၍ ေပးကိုင္လိုက္သည္ကို
မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွာကို က်မ ေၾကာက္ေနသလိုလို။ ဒုတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏွယ္။ လွဲေသ သြားႏုိင္
ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ခံလို႔ အလြန္ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။ က်မ ဘယ္ေျပာျပရမလဲ။ သူလက္ ေလးနဲ႔ က်မေရႊခရုေလးကို ပြတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္တုန္းက က်မထင္တယ္ တကမာၻလံုးမွာ က်မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးထဲ ရွိေတာ့တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
မည္မွ်ၾကာလိုက္သည္မသိ က်မ သူ႔လက္ထဲ နစ္ေမ်ာလိုက္တာ သတိ၀င္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက က်မ
ဗုိုက္ေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီး အသားခ်င္းထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ကိုင္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မလဲ အားတင္းကာ ရပ္သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္
ေျပာမည္ အျပဳ သူ႔ရဲ႕ အျမန္ တေစာင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ က်မ တကိုယ္လံုးေကာ့တက္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလာေတာ့သည္။
တခဏျခင္းပင္ ရင္ဘက္ထဲ ရင္ခုန္ျမန္ အေမာဆို႔ အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ ေရာက္ကာ မ်က္ျဖဴ ဆိုက္ရ ေလေတာ့သည္။
ဘ၀မွာ တတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏွယ္။ တကိုယ္လံုး ေမာဟိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ခဏတာ မွိန္းေနမိလိုက္၏။
အဲ့ဒိမွာ သတိထားမိလိုက္တာက သူက က်မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္သား။ ဒီအထိကို က်မ လက္ခံႏုိင္ေပမဲ့ သူရဲ႕ေလ.. ဟို.. ဟို
အေခ်ာင္းက က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးအ၀ကို လာေတ့က်မွ လန္႔ဖ်န္႔ကာ အတင္း ရုန္းေလေတာ့သည္။ က်မ ပါးစပ္ကလဲ
သူမ်က္နာတည့္တည့္အား လက္ညိဳးထိုးကာ နင္ေနာ္... နင္ေနာ္.. မယုတ္မာနဲ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေယာက္ တက္မလာနဲ႔ …နင့္ကို
ငါသတ္မွာေနာ္… နင္ေသမယ္ေနာ္.. တကယ္ စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ေျပာမိျခင္းေၾကာင့္ အသံအနည္းငယ္ က်ယ္သြား၏။ က်မ၏
ေဒါသသံေၾကာင့္ သူ ကပ်ာကယာ က်မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ကျပင္ ကဗန္းထက္ကို မျမင္ရေပမဲ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ
နားစြင့္လိုက္၏။
က်မ ေဖႀကီးေဟာက္သံက မရပ္ေပမဲ့။ ေမႀကီးေဟာက္သံခဏ ရပ္သြား၏။ သူႏွင့္ က်မ ခဏၿငိမ္ ေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ ေမႀကီးေဟာက္သံ ထပ္ၾကားရလို႔ က်မမွာ သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ သူက ကၽြန္မအား ေတာင္းပန္း

တိုးလ်ဳိျပန္၏။ တကယ္ပဲ မ်က္ရည္ေလး အ၀ိုင္းသားႏွင ့္ ေျပာေန၏။ ခုမ ွ ေျပာ၏ တကယ္ခ်စ္တ့ဲ အေၾကာင္းေတြ မနာပါဘူး ဆိုတ့ဲ
အေၾကာင္းေတြ စံုလို႔။ ေျပာေျပာႏွင့္လဲ သူ႔လက္တဖက္က က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးကို ထပ္မံ ကလိေပး ေနတာမို႔ ျငင္းဆန္ဖို႔ရန္ အင္မတန္
ခက္လွပါဘိ။ ဒီအရသာ ကလဲ ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ဆိုသည့္ အတိုင္း ထိလိုက္တာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း မီးေတာက္ သက့ဲသို႔
ရွိလာျပန္၏။ ဒါေၾကာင့္ က်မမွာလဲ အရြယ္လဲေရာက္ သူ႔အားလဲ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာလြန္းရကာ သူ႔မ်က္နာအား ေသခ်ာ လက္ညိဳးထိုးပီး
လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္မွာ မဟုတ္လား ဟု ေမးလိုက္၏။ ျပန္ပါ႔မယ္ တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ သူက က်မေပါင္ေတြကို ၿဖဲကား လိုက္ေလတယ္။ က်မရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ က်မေလ ရွက္ကလဲ ရွက္ပါတယ္။
မရွက္ကလဲ မရွက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး.. က်မဘ၀ အကုန္ပဲ.. က်မ အရွက္အကုန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ တသက္ နဲ႔ တကိုယ္ လူပ်ဳိ
ေယာက္်ားေလးရဲ႕ ဟိုဟာကို ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လား မ်က္လံုးကပဲ သူ႔အလိုလို ေရာက္ေနတာလား မသိ.. သူ႔ပုဆိုးကို
လွမ္းေနတုန္းၾကည့္မိ၏။ သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးမိွတ္ထားတဲ့။ အိုး…. က်မရယ္ေလ.. ရွက္လိုက္တာ ဘယ္သို႔ပင္ မရွိ.. က်မၾကည့္တာ
သူေတြ႕ သြားလုိ႔ ထင္တယ္ေနာ္။ က်မ မ်က္လုံး မိွတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလး ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ထားတ့ဲ သူ႔ဒုတ္နဲ႔ ထိုးခ်
လိုက္တာမွာ။
က်မေလ က်မ… ဘယ္လိုေသာ နာက်င္မႈမ်ဳိး မွန္းမသိ။ က်မဟာ ေတာသူ ေတာင္သားပါ က်န္းမာ သန္စြမ္းတဲ့
မိန္းမတေယာက္ သာမာန္ အနာတရေလာက္ ခံႏိုင္ရည္ ရိွလွပါ၏။ သို႔ေသာ္ျငားလဲ ေယာက္်ားတေယာက္ က်မ ေရႊခရုေလးက ို ထုိးခဲြတ့ဲ
အခ်ိန္မွာေတာ့ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအား ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ အသည္းခိုက္ လိုက္ပါဘိ။ ရွက္ျခင္း၊
ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ သာယာၾကည္ႏူးျခင္းလား မသိ၊ ခံစားမႈေပါင္းစံုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သန္မာလိုက္တာ..
သူ႔ခႏၶာကိုယ္က သန္မာတာေကာ.. ေနာက္ၿပီးေလ.. သူ႔ဒုတ္က သံေခ်ာင္းတမွ် သန္မာေနတာမုိ႔ က်မ ကိုယ္ခႏၶာကို ထုိးခဲြ
လိုက္သလိုပါပဲ။ က်မရုန္းကန္ကာ သူ႔ ရင္ဘက္ကို တြန္းထုတ္ေပမဲ့။ သူ႔က က်မကို သိုင္းဖက္ပီး အုပ္မိုးကာ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်မမွာေလ မငိုေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြက က် က်ိတ္ခံရရွာေတာ့တယ္။
တခ်က္ထိုးအသြင္း တခ်က္ အသည္းခိုက္၊ တခ်က္ျပန္ အထုတ္ တခ်က္ အသည္းလိႈက္ေပါ႔။ က်မမွာ ေအာ္လဲမရ။ သူ႔ကို
ရပ္ခိုင္းေတာ့လဲ မရပ္မုိ႔ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ေဆာင့္ဆဲြ၊ လည္ပင္းက ို ညစ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး
လုပ္ပါလားလို႔ ေတာင္းပန္ ေျပာရေတာ့တယ္။ ေျပာလိုက္မွပဲ သူက ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး မ်က္နာႀကီး မဲ့ရံႈ႕ကာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔ ္
ေဆာင့္လုပ္ကာ က်မေပၚကို ေမွာက္က် ေလေတာ့သည္။ သူေရာ က်မပါ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမိတယ္။ သူျဖစ္ျဖစ္
က်မျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ က်မ ေရႊခရုေလးက နာလွသမ႔ ို သူမလႈပ္ေအာင ္ ျပန္ဖက္ ထားမိ၏။
က်မ အျဖစ္ကေတာ့ အ့ဲဒီတညထဲတင္ စာတင္ေလာက္ပါေပတယ္။ က်မက မငိုေပမဲ့ သူက်မကို ေခ်ာ့ေနတာ နာရီ၀က္
ေလာက္ၾကာတယ္။ အ့ဲဒါ သူ႔ကို က်မက ေျပာတယ္ ျပန္ဖ႔ ို အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ သူကျပန္ေျဖတယ္ မျပန္ေသးဘူးတ့ဲ။ ေနာက္တခါ
ေလာက္ပါတ့ဲ လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး မ်က္နာငယ္ေလး လုပ္ျပျပန္တယ္။ က်မေလ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ တကယ္ပဲ ငိုခ်င္စိတ ္ ေပါက္
သြားေတာ့တယ္။ ကဲ မထူးေတာ့ၿပီ။ အမွန္ပင္ ေဒါသ ထြက္လာၿပီး ဒီတခါၿပီး တကယ္ျပန္မွာလား..ေမးလိုက္တယ္။ မ်က္လံုး
အ၀ိုင္းသားေလး က်မကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မသက္ျပင္းေလး ခ်လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္ရာ သူက ေျပာတယ္.. မ်က္လံုးေလး
မိွတ္ထားေနာ္တဲ့။
ဟြန္း… အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ ေနာက္ဆံုးဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၊ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ထားပါေနာ္ လို႔ေျပာလိုက္ႏွင့္
ေနလာလိုက္တာ နံနက္ ငါးခ်က္တီးသည္ ထိပါပဲ။ က်မထင္တယ္.. သူ က်မပါးေလးကို နမ္းမယ္ လုပ္တုန္းထဲက မ်က္စိမိွတ္ခိုင္းတာနဲ႔
နံနက္ ငါးခ်က္တီး သည္ထိ မ်က္လုံးေလး မိွတ္ခိုင္းတာ ကိုးခါ ဆယ္ခါေလာက္ ရိွမယ ္ ထင္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ အ့ဲဒီ
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက က်မ ဘ၀ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆုတ္ျပတ္သတ္ ေပ်ာ့ဖက္ ေခြယိုင္လဲကာ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့ တာပါပဲ ရွင္။

ဒီလ ို အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတိုင္း က်မစိတ္ထဲ မေန႔ တေန႔က လိုပါပဲ။ ပထမဆုံးႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမ႔ ို
တသက္တာ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္တိုင္း အင္အားမ့ဲ ခ်ိ႕နဲ႔ေစေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္အစဥ္က တက္ၾကြ
လန္းဆန္း တက္ျပန္တယ္။ ခုလို သူၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတ့ဲ အခ်ိန္ကစလ႔ ို က်မရင္ေတြ ခုန္လြန္းလွပါတယ္။
ထမင္းအိုးအား ထမင္းရည္ငဲ့ကာ မီးဖိုေပၚ ျပန္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေရေလး နည္းနည္း ေတာက္ကာ အဖံုး
ျပန္ဖုံးထားလိုက္၏။ ေအာက္က မီးေလးေတြကုိ နည္းနည္းေလ်ာ့ မီးခဲေလးေတြ ခ်ဲေနတုန္း က်မရဲ႕ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္က ို ေႏြးေထြးတ့ဲ
လက္တစံုက ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ တခ်က္ဒိန္းကနဲ လန္႔သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ပါ။
“ … ဟင္… ကိုၿမႀကီး ...”
ျပန္မေျဖဘဲ က်မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထား၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ အတင္းရုန္းထြက္ၿပီး..
“ … ဒုကၡပါပဲ ေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြ ရွိတယ္.. ျမင္မေကာင္းဘူး မေတာ္ဘူးေတာ္.. ျပန္ပါရွင္ ျပန္ပါ ...”
“ … မညိဳရင္ရယ္.. က်ဳပ္ကိုလဲ သနားပါအုန္းဟယ္..မညိဳရင္မွာ က်ဳပ္ကို သနားတ့ဲစိတ္ လုံး၀ မရိွေတာ့ဘူးလား ...”
လံုး၀အလြတ္မေပးပဲ ဖက္ထားၿမဲဖက္ ထားျပန္၏။
“ … မေတာ္ဘူးေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြရွိတယ္ ...”
“ …က်ဳပ္သိတယ္ အကုန္လံုး ေတာင္ပိုင္းက ဗီဒီယိုရံုေရာက္ေနတယ္...”
သူ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. လက္ေတြက က်မ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္ေနျပန္ၿပီ။ က်မမွာ အသက္ကို မနည္း ရႈေနရၿပီေလ။
“ … ကိုျမႀကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့.. ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ အရွက္ ရစရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္.. လႊတ္ပါရွင္
...”
ေျပာလိုက္မွပဲ ေအာက္ကိုပါ အတင္းႏိုက္ေနၿပီ။ ႏိုက္ေနတဲ့ သူ႔လက္ကို က်မအတင္းဆဲြဖယ္၏။ ဒါေပမဲ့ မရ။
“ … ရွင့္မလဲ …ခက္ရပါၿပီ ကိုျမႀကီးရယ္… ...”
မျဖစ္သင့္သည္မို႔ က်မ အားကုန္ရုန္း၏။ သူကလဲ အားကုန္ခ်ဳပ္ရင္း
“ … မညိဳရင္ .. မညိဳရင္ အဲ့လို ရုန္းေန ရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ …ဒီမွာ မိုးလင္းေပါက္ ေနရပါလိမ့္မယ္ ...”
ေဟာၾကည့္ မ်က္နာထား တင္းတင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးတို႔ကို ပင့္ခ်ီ ခ်ခ်ီ လုပ္ေနတယ္။ ဒါ သူ႔အက်င့္စ႐ုိက္ပဲ တဇြတ္ထိုး။
သူလိုခ်င္ၿပီဆို တဇြတ္ထိုး။ သူ႔စိတ္ သူ႔အက်င့္ကို သိေနေတာ့ မထူးလွၿပီမို႔ အားေလ်ာ့မိ၏။ အားေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ က်မထမီကို ၿဖီခ်ၿပီး
ေရႊခရုေလးကို အတင္းႏိုက္ ေနေတာ့တယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မခံႏိုင္လ႔ ို သူ႔ပခုံးေပၚ လက္တင္ရင္း ေခါင္းကေလးမီွၿပီး ညည္းညဴ
မိသည္။ သူလဲ အသက္ေတြ ျပင္းျပင္း ရႈလ႔ေို ပါ့။ ေခၽြးေတြလဲ ျပန္လ႔။ို ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ တဖက္က က်မလက္ တဖက္ကို ဆဲြၿပီး
သူ႔ဒုတ္ကို ကိုင္ခိုင္းေနတယ္။ က်မ သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕က အက်င့္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္
တက္ခ့ဲတယ္ေပါ့ ဆိုတ့ဲ အေျပာမ်ဳိး ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ သူက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေယာက္်ားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္နာ
အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တတ္တယ္။
သူ႔ကို သနားလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး က်မ လက္က သူ႔အလိုလို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟယ္ေတာ့ ကိုင္ထားတာေတာင္
ေပ်ာ့ေနတုန္း။ ခဏၾကာေတာ့ တင္းၿပီး တုတ္ခိုင္လာတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လက္ ၾကမ္းႀကီးကလဲ
တခ်က္ခ်က္ တအားပဲ အထဲထိကို ထည့္ထုိး ကုက္ ဆဲြတင္ေနေတာ့တယ္။ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ။ ၿပီးေတာ့ သူခဏရပ္ရင္း က်မ
ေမးေစ့ေလးကို ယုယစြာကိုင္ကာ....

“ … မ်က္လံုးေလး မိွတ္လိုက္ပါအုန္း မညိဳရင္...”
လာၿပီ။ အ့ဲဒိ မ်က္လုံးခဏ မိွတ္လိုက္တာ က်မ ဘ၀ပ်က္ေရာမွတ္လား။
“ … မမိွတ္ေပါင္ ေတာ္...”
“ … မိွတ္လိုက္ပါ မညိဳရင္ရယ္… မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္မွ ကိုယ္တို႔ခ်င္း ရင္ခံုသံကို အတိုင္းသား ၾကားရမေပါ့လို႔…”
“ … ေအာင္မေလးေတာ္.. ၾကား .. ၾကားဖူးေပါင္… မိွတ္ဘူး ”
“ … ဒါဆို… ဟိုဘက္လွည့္ မညိဳရင္...”
“ … ဘာလုပ္မို႔လဲ ...”
“ … လွည့္ပါဆို ...”
က်မ ေက်ာေပးကာ လွည့္ေပးလိုက္ေတာ့
“ … နည္းနည္းေလး ကုန္းလိုက္ေနာ္ ...”
က်မ ဖင္ကုိ ကုန္းခိုင္းျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ေဒါသ တအား ထြက္ကာ ကပ်ာကယာ သူ႔ဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္၏။
ၿပီးေနာက္ ေအာက္မွာ ပံုလ်ွက္က်ေနေသာ ထမီအား ျပန္ကုန္းေကာက္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ က်မလက္ ေတြကို လာကိုင္၏။ က်မ သူ႔လက္
ေတြကို ပုတ္ထုတ္ ရင္း၊ သူ႔ကို ပါးတခ်က္ ရိုက္လိုက္တယ္။
“ … ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ.. ရွင္ျပန္ေတာ ့ .. ရွင္က်မကို ေခြးလုိႏြားလုိ က်င့္မလ႔ ို မွတ္လား မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလား ရွင့္မ်က္နာက ို
မၾကည့္ခ်င္ ေတာ့ဘူး ရြ႔ံ႕တယ္ရွင္ ျပန္ေတာ့...”
က်မ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရရင္ က်မလဲ ခံခ်င္တာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမို႔သာ ဒီဖင္ကုန္း ခိုင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီကိစၥ
မျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ က်မ အေၾကာင္းျပ လုပ္လိုက္ျခင္း ရယ္ပါ။ က်မက ပါးရိုက္ၿပီး ရင့္ရင့္ သီးသီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်မကို မ်က္လံုး
အ၀ိုင္းသားေလး နဲ႔ ေၾကာင္ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အ့ဲဒီ မ်က္လုံး အ၀ိုင္းေလး ကပဲ မ်က္ရည္ေတြ စုိ႔လာၿပီး .. မ်က္ရည္ေတြ
တေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ အသံထိန္းကာ ခ်ဳန္းပဲြခ် ထိုင္ ငိုေတာ့ တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ္ကလဲ က်မကို သူ
ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ဘ၀ ကံၾကမၼာ အေၾကာင္းေတြ… တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေ၀းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို
ေတာက္ေလ်ာက္ သြန္ခ်ေတာ့။
က်မလဲ သူ႔ကို သနားသလို က်မကိုယ္ က်မလဲ သနားတယ္။ က်မ ႏွလုံးသားမွာ နာလွတ့ဲ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ႏွင့္မ႔ ို က်မ
ၾကာၾကာ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ကာ ငိုခ် လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ လက္ေတြက သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး ဖက္
ထားမိတယ္။ သူကလဲ က်မကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ တခဏေလး အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္
ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတာ က်မသိလိုက္တယ္။ ဒီညရဲ႕ ငိုလိုက္တ့ဲ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ဟာ ပင္လယ္ႀကီး ေလာက္ေတာင္ ရိွမယ ္
ထင္တယ္။ က်မဘ၀မွာ ငိုလို႔ အေကာင္းဆံုး ညတညပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ငိုလိုက္ေတာ့ လူလဲေပါ့သြားတယ္ မ်က္ရည္လဲ ကုန္သေလာက္
ရွိသြားၿပီထင္။ သူက်မကို မ်က္ရည္စေလး ေတြနဲ႔ စိမ့္စိမ့္ႀကီး ၾကည့္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ရဲ႕ေမးေစ့မွာ တဲြလဲြခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးကို
သုတ္ေပးေနတုန္း… သူက တခ်က္ရႈိက္ရင္း…
“ … ဟုိဘက္ကို လွည့္ေပးပါလား မညိဳရင္ရယ္...”

က်မ သက္ျပင္းေလး အသာခ်ရင္း လိုက္ေလ်ာခ်င္ စိတ္က မ်ားလာတာ၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာထားကို တည္ၿငိမ္စြာ
ထားရင္ စိတ္မပါတဲ့ ေလသံဟန္ေဆာင္ကာ…
“ … ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ေနာ္ ကိုျမႀကီး ...”
သူ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မ သိပ္မယံုခ်င္။ က်မနဲ႔ သူ စခ်ိန္းတုန္းကလဲ သူဒီလိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး
မိုးလင္းေပါက္ မေသရံု တမယ္ လုပ္ခဲ့တာ ႀကီးရယ္ပါ။
“ … ကိုျမႀကီး ေခါင္းၿငိမ့္မျပနဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ က်မ မယံုေတာ့ဘူးေတာ္.. တခါပဲေနာ္ ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္မယ္ မဟုတ္လား..
ရွင္ေယာက္်ားေနာ္.. ကတိေနာ္… ...”
“ … တခါထဲပါ မညိဳရင္ရယ္.. ၿပီးလ႔မို ွ မျပန္ရင္… ေဟာ့ ဟို…ထင္းပုံေပၚက ဓားမနဲ႔ က်ဳပ္ဟာကို စဥ့္ႏီွတုံး ေပၚသာ တင္ၿပီး ခုတ္ျဖတ္
လိုက္ပါေတာ့...”
အေျပာက အဲ့ဒီလို။ က်မ သူ႔ကို နဂါးမ်က္ေစာင္းေလး ထိုးရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္လ်က္သား သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ
လွည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ သူက က်မရဲ႕ ခါးေလးကိုကိုင္ေျမာက္ကာ ဒူးေထာက္ ကုန္းခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မထမီကို လွန္ၿပီး လက္က
ေရႊခရုေလးကို ဟိုၿဖဲဒီၿဖ ဲ လုပ္ေနတယ္။ က်မလဲ ခံခ်င္လွၿပီ။ ခုေတာ့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို႔ က်မ တဘက္ကို လဲွခ်ရင္း…
“ … ကိုျမႀကီးရယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး...”
ေစာေစာက ငိုတဲ့ မ်က္နာေပး မဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္နာႏွင့္ က်မ ဖင္က ို ျပန္ဆဲြ ေထာင္ေနတယ္။ က်မလဲ
ျပန္ကုန္း ေပးလိုက္၏။ ၾကာလိုက္တာ က်မရဲ႕ ေရႊခရု အေပါက္၀နားမွာ သူ႔ ဒုတ္ကို ေတ့လိုက္ ျပန္ၿဖဲ ထိုးထည့္လိုက္ ေတာ္ေတာ္
ၾကာတယ္။ အသက္ေတြလဲ ျပင္းျပင္းရႈသံေတြ ထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ညည္းညဴ သံႀကီးနဲ႔.. အိုး.... ဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တယ္။
က်မ ေရႊခရုထဲ စို႔ႀကီး စ႔ထို ားသလို ျပည့္လွ်ံ သြားေတာ့တယ္။ က်မလဲ ေကာင္းလွတ့ဲ အရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကို ရံႈ႕ရင္း ညည္းမိတယ္။
ရင္ေခါင္းတခုလံုးလဲ အစာမရွိသလိုလို ခံစားရတယ္။
ေကာင္းလိုက္တာ.. ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိ။ ထံုးစံအတုိင္း ငတ္ေနျပတ္ ေနတဲ့အတိုင္း အားကုန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်မ ကိုယ္ေလး အေရွ႕ကို လြတ္မထြက္ သြားေအာင္ပင္ မနည္းထိန္း ေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညည္းညဴ သံႀကီးနဲ႔အတူ သူ
ၿပီးသြားၿပီး ကုန္းလ်က္ က်မ ကိုယ္ေပၚတင္ ေမွာက္လ်က္သား။ က်မလဲ ပင္ပန္းလွသမ႔ ို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမႀကီးေပၚတင္ ဂရုမမူေတာ့ဘဲ
ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔လဲ သူ႔ဒုတ္ႀကီး က်မေရႊခရုေလးမွာ တပ္ရင္း တန္းလ်က္ က်မအေပၚ ေမွာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္
ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မိွန္းေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ရႈိက္ႀကီး တငင္ အသက္ရႈလို႔ေပါ့။ က်မလဲ မေတြ႕တာၾကာလို႔လား မသိ
ေကာင္းလြန္းလွ သမုိ႔ မိွန္းေနတုန္း..
“ … ဟယ္.. အေမတို႔ အ့ဲဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ...”
က်မ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ထၿပီး လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သမီးႀကီး။ ေအာင္မေလး ေသပါၿပီ။ ဒီအေမွာင္
မိုက္ဇာတ္ထဲ ေမ်ာေနလိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့၊ အိမ္သားေတြကို ေမ့ေနလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ကမန္းကတန္းထ ထမီ၀တ္
ပုဆိုးျပင္၀တ္ႏွင့္ ရွက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သားသမီး ေရွ႕တင္ လူမိသမို႔ ကိုျမႀကီးန႔ ဲ ကြယ္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ရမလိုလို၊ ထြက္ေျပး
ရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မျဖစ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ အ့ံၾသျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း ႏွင့္အတူ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူ႔လက္
မွာလဲ ထမင္း ဇလုံႀကီးနဲ႔…

“ … ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ… အေမတို႔ မရွက္ၾကဘူးလား ...”
သူ႔အသံက ၿပဲလွသည္။ သူက သမီးေတြႀကီး သံုးေယာက္ထဲက တဦးထဲေသာ အိမ္ေထာင္ က်ေနေသာ သမီးႀကီးပါ။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေတာင္ပိုင္းက သူ႔ေယာက္်ားအိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွ လာတတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက
ဇရိုက္ၾကမ္း အေျပာၾကမ္း၏။ ၾကမ္းဆို အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာ ခုႏွစ္ေယာက္။ အခုအိမ္လာ တာေတာင္ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔။ က်န္တ့ဲ
သမီးလတ္ႏွင့္ သမီးငယ္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးမေလး အခါလယ္ ေက်ာ္ေလာက္တင္ သူတို႔အေဖ၊ .. အိမ္က
အတင္းေပးစားေသာ က်မရဲ႕ ေယာက္်ား၊ .. ပိုးထိလို႔ ေသသြားခ့ဲ၏။ ကိုျမႀကီးမွာေတာ့ က်မ မဂၤလာေဆာင္တ့ဲေန႔က စလို႔
ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတာ မေန႔တေန႔ ကမွ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။
“ … တိုးတိုးေျပာပါ သမီးရယ္ ေဘးကၾကားမွ ျဖင့္...”
ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔အသံကို သူထိန္းရင္း မ်က္နာထား တင္းစြာ ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး လက္ညိဳးကလဲ ထိုးလ်က္ အံကို ႀကိတ္ကာ…
ဆက္ေျပာတယ္..
“ … ခုၾကေတာ့ ရွက္ေသးလား.. ဟင္း.. ေအာ္.. အိမ္မွာ ထမင္းျပတ္ သြားလုိ႔ ကိုယ့္အေမအိမ ္လာယူပါတယ္.. ဒီမွာ ဇာတ္
ခင္းေနၾကတယ္.. အေမရယ္… ကိုယ့္အိမ္မွာလဲ သမီး အပ်ဳိႀကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္.. ဟင္.. ဒီအသက္အရြယ္ ႀကီးလဲ
ေရာက္ေနၿပီ… ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ ျပည့္လို႔ တႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ… မရွက္ၾကဘူးလား မေလ်ာ့ႏုိင္ေသး ဘူးလား… ဟင္ ဒီအရြယ္ႀကီး
ရွင္ လင္စိတ္ သားစိတ္ေတြ ကုန္ၿပီ မွတ္တယ္.. ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္.. သူမ်ားေတြ သိရင္ျဖင့္.. အေမ သမီးတို႔ကို အရွက္ခဲြ ေနတာလား ...
အံ့ၾသလြန္းလို႔ မဆုံးႏိုင္ဘူး.. ဟင္.. တသက္နဲ႔ တကိုယ္ မႀကံဳဖူးဘူး… ႀကံဳမ့ဲ ႀကံဳေတာ့လဲ ကိုယ့္ အေမ ျဖစ္ေနတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ…
အသက္ အရြယ္ႀကီးေတြနဲ႔ မရွက္ၾကတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ…”
သမီးႀကီး ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသပါတ့ဲ ေလသံပါ၊ က်မကို ေျပာရင္း ကိုျမႀကီးကိုလဲ အစိမ္း စားမည့္ပုံႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။
“ … အဘကလဲ ဒီအသက္ အရြယ္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီ.. မလုပ္သင့္ ေတာ့ပါဘူး.. သူမ်ားအိမ္ထဲ ၀င္ၿပီး ပိုေတာင္ မလုပ္သင့္ ေတာ့ဘူး…
ဒီမွာလဲ သမီးပ်ဳိေတြနဲ႔.. ဘာလဲ.. အဘက က်မ အေမကို အတင္း ႀကံတာလား...”
သမီးႀကီးက ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမႀကီးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္.. လက္ကာျပရင္း က်မပခံုးကို လွန္းဖက္၏။ က်မလဲ
ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္း တြန္းဖယ္၏။ သို႔ေပမဲ့ မရလို႔ မ်က္နာ ေအာက္ခ်ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သူက ဖက္ရင္း မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္
သမီးႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။
“ … မဟုတ္ရပါဘူး သမီးရယ္.. အဘတို႔က ငယ္ခ်စ္ေဟာင္း ေတြပါ ...”
“ … ဘာ.. ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဟုတ္လား… ငယ္က အခ်စ္ေဟာင္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အသက္က တရာ့ႏွစ္ဆယ္
ေက်ာ္ေနၿပီ ... သခ်ဳိင္းကုန္း တဖက္လွမ္း ေနတာေတာင္ .. ခုထိ တဏွာစိတ္ေတြက ေလ်ာ့ မေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူး… ”
- ၿပီးပါၿပီ -

      Copy From ---- >> အျပာဇာလမ္းမ်ား apyar.blogspot.com